28.7.06

Friday I'm in love

I don't care if monday's blue
tuesday's grey and wednesday too
thursday I don't care about you
it's friday I'm in love

monday you can fall apart
tuesday, wednesday break my heart
thursday doesn't even start
it's friday I'm in love

saturday wait
and sunday always comes too late
but friday never hesitate...

I don't care if monday's black
tuesday wednesday heart attack
thursday never looking back
it's friday I'm in love

monday you can hold your head
tuesday wednesday stay in bed
or thursday watch the walls instead
it's friday I'm in love

The Cure

27.7.06

Desidia veraniega

En estos días de calor y duchas de agua fría, parece que invade un sopor general que hace que abandone hasta el diario, que en esta ocasión casi se está convirtiendo en semanario.
El viernes pasado me poliintoxiqué, el sábado estaba atontada y cansada, el domingo asistí al 20 cumpleaños de un disco, con sus autores de nuevo "on stage". El lunes tuve mucho trabajo y descubrí que tengo muchos conocidos en Bilbao, lo cual tampoco me dice nada en especial, el martes lo pasé rascándome la barriga, como festivo que era y ante la nubosidad que me desanimó a ir a la playa. Ayer miércoles también tuve trabajo, y hoy, después de exactamente una semana sin agua caliente, he decidido poner en marcha el mecanismo de aviso a los del mantenimiento de la caldera para que arreglen lo que esté mal. Es lo que tiene el verano, que no me ha hecho falta el agua caliente, y mi piel luce tersa y estupenda con tanta agua fría.

Hoy, tengo cita con el doctor. Doctor Deseo, concretamente.
Y el fin de semana se anuncia menos tranquilo de lo planeado, ya que viene Miryam.

________________________________

Jackie is just speeding away
Thought she was James Dean for a day
Then I guess she had to crash
Valium would have helped that bash
Said, Hey babe,
Take a walk on the wild side
I said, Hey honey,
Take a walk on the wild side

__(Walk on the wild side - Lou Reed)__

18.7.06

Ola de calor

Calor y humedad.
El concierto del otro día de Ariel Rot y Andrés Calamaro fue emocionante.
¿Cómo hago para hacer entender a la gente que mi casa no es un albergue? Me encanta que vengan amigos a visitarme, me empieza a tocar los cojones que varios conocidos crean que por tener casa aquí pueden venir y quedarse cuando quieran. Mi casa no es un albergue. No es un sitio donde quedarse por la cara, o incluso abusar de la hospitalidad. Mi casa es mi casa, un sitio donde me gusta estar a gusto, y donde puedo estarlo cuando están mis amigos, pero donde no lo estoy cuando hay gente a la que conozco más o menos, pero que no entran en la categoría de amigos. Eso se va a acabar a partir de hoy.

Esos conocidos, que lo único que me dicen es si se pueden quedar en mi casa cuando vienen a Bilbao, y si les conseguiré entradas para Extremoduro cuando estén de gira. Señores, creo que están alimentando a un monstruo, cuyas dimensiones desconocen. Muchos de esos conocidos se convertirán en enemigos, cosa que no me importa en absoluto, puesto que yo, en general, ya les odio.

_________________________________

Dicen que hay
un mundo de tentaciones,
también hay caramelos
con forma de corazones...
Dicen que hay
bueno, malo,
dicen que hay mas o menos,
dicen que hay algo que tener,
y no muchos tenemos...

__(Estadio azteca - Andrés Calamaro)__

12.7.06

Deja vu

He tenido un dejà vu, que incluía estar viendo en directo los castings para OT (muy entretenidos para amenizar la jornada laboral), la página web de Gatibu, y estar escuchando información sobre el Bilbao Live en un programa de la radio. Qué curioso.

Os podría contar que un Bob Dylan muerto de hambre agradeció dar un mordisco a mi bocadillo comprado en una cafetería de Donosti, o que me acerqué al puesto de merchandising y me atendió personalmente, ya que por casualidad estaba por allí. O que perdí a Jorge y Carmen de vista y al encontrarme con Bob le dije que si les veía les dijera que les estaba buscando. O que, comprando pegatinas de ovejas lachas en una tienda, le ayudé a entenderse con la tendera, que le pedía su identificación para el pago con tarjeta. Y que vi su carné de conducir, en el que ponía "Robert Zimmerman". Sería tan verdad como todas esas cosas que nos cuentan y no vemos. O tan mentira como esas mismas cosas. Pero lo cierto es que pasé una gran tarde-noche con dos jerezanos de adopción que no tienen muchas cosas que contarme, y a los que yo tampoco tengo muchas cosas que contar. Que ví en vivo a Bob Dylan, aunque no lo suficientemente cerca como para saber con certeza que era él, y que canta fatal. Que Bernardo Atxaga estaba entre el público, y que hoy he sabido que una de las poesías musicadas que Mikel Laboa interpretó, no sin dificultad, es obra suya. También estaba un inconfundible Loquillo, y un confundible Enrique Bunbury que aparecieron como toreros haciendo el paseíllo, más que como espectadores de un mito que lo es, aunque sea viejo, mal cantante, tiquismiquis, desagradable y un punto maleducado.

______________________________________

"Arratsero urreztatzen zen ibaiaren ertzetatik ibiltzen
nindunan orduan,
ni jaio aurretik hila hintzela pentsatuz,
edo nire heriotzeko uda berberan sortuko hinduala lurrak
laranja urez elikaturiko sagarrondoaren mihura bezala.
Espaloi orotan bilatzen ninan hire soineko gorri eta urdina.

Gero, zakarrontzietako hondakinen balioaz eztabaidatu
gintunan,
eta bidaia luzeren probetxuari buruz;
Eta udazken hartan, izen ugariko emakumea bihurtu
hintzenan,
Casiopea eta Pollux, edo Isis and Pandora, eta Bereniceren
ilea, elemental Mister Watson;

Astelehen edo astearte batetan, gogoa higan nuela,
Nire seksoan aurkitzen dun, qué barbaridad, Bagdad
idatzi ninan gauez,
Nire zerebroan hazten ditun Canadako basoak;
Baina hi heu basorik arbatsuena.

Orain, hire maitale traketsa naun, maitatzen haunat, etcetera,
negu bezperetan etcetera etcetera."

______(Orduan - Bernardo Atxaga/Mikel Laboa)______

10.7.06

Ni fu ni fa

Estoy como el tiempo en Vizcaya: inestable. Lo mismo hace sol, que se nubla, que parece que va a llover, que tenemos bochorno. Vamos, que no sabe una si ponerse el bikini e irse a la playa, o mejor coger el paraguas por si acaso... Hoy parece que hace sol.
En mi cabeza, también nubes y claros. Sueño despierta, ayer pasé prácticamente todo el día tirada en la cama. Hago las cosas por hacer, paseo sin saber adónde voy. Como una niña perdida.

________________________________

Sin ti niña mala, sin ti niña triste
que abraza su almohada
Tirada en la cama,
mirando la tele y no viendo nada.

Me siento tan rara,
las noches de juerga se vuelven amargas
Me río sin ganas con una sonrisa pintada en la cara
Soy sólo un actor que olvidó su guión,
al fin y al cabo son sólo palabras que no dicen nada

______(Sin ti no soy nada - Amaral)______

7.7.06

7 de Julio, San Fermin

Estoy contenta.
En este Julio, que amenaza con soporíferos días laborables, me he hecho ya un pequeño calendario de eventos musicales. En los próximos días de este mes tengo pensado ver a Loquillo, Bob Dylan, Gatibu, Calamaro y Rot, Los muertos de Cristo, Parabellum, Berri Txarrak, Los Enemigos, Doctor Deseo, y varios otros grupos, entre los que tengo que elegir los que decidiré ver, que se enmarcan dentro del Bilbao Live Festival, al que sólo me falta un pelín para asegurarme la asistencia.
Es terrorífica la cantidad de conciertos a los que puedo ir viviendo aquí. Todo un paraíso para los amantes de cierto tipo de música. Eso sí, en los próximos días intentaré no repetir la experiencia de la sordera temporal. Fue muy desagradable.

Al final no ha habido sanfermines, pero si he estado toda mi vida sin ir, podré estar un año más. Tengo muchas ganas de ver a Jorge Barco (¿se pondrá un bikini modelo "diosa fortuna" para la ocasión?) y es estupendo que vayamos a ir juntos a ver a Bob Dylan. Sólo habría una cosa que podría terminar de redondear esta sensación de pseudofelicidad que me invade. ¿Qué se supone que hacemos los no creyentes cuando deseamos fuertemente que algo ocurra, ya que no podemos rezar? ¿Estará la respuesta flotando en el viento?

______________________________

How many times must a man look up
Before he can see the sky?
Yes, 'n' how many ears must one man have
Before he can hear people cry?

The answer, my friend,
is blowing in the wind.

____(Blowing in the wind - Bob Dylan)____

3.7.06

Confusion

El viernes fui a un concierto de Doctor Deseo, que por cierto casi me deja sorda. Prácticamente dos días he estado con el oído taponado y un pitido constante, después de haber sufrido la decadencia de los altavoces y la poca delicadeza de los técnicos. Menos mal que era la voz de Francis la que irrumpía en mi tímpano, quizás por eso he perdonado las deficiencias del sonido. Por su voz empujando dentro de mis oídos y su mano sobre la mía.
El sábado compré una toalla de playa y fuimos a donde su nombre cobra sentido. Me bañé - dos veces - por primera vez (sólo una de ellas) en el Cantábrico, no muy frío ni muy agitado, ni muy lleno de gente, ni muy resacoso. El sol devolvió un poco el color que se estaba escapando ya de mi piel. Y poco más reseñable del fin de semana, salvo la insinuación - que una en su agnosticismo ya no termina de creerse - de que la semana puede tener un punto interesante. Ya veremos si es verdad.

____________________________________

Get a taste in my mouth
As desperation takes hold
Is it something so good
Just cant function no more?
When love, love will tear us apart again

__(Love will tear us apart again - Joy Division)__